[1] Laat ik beginnen met te vertellen, dat ik, Marga, een prima huwelijk heb. Ik ben al 5 jaar getrouwd en mijn man, Johan, is echt een schatje eerste klas. Hij doet alles om het me naar de zin te maken, niets is teveel voor hem en ik houd dan ook zielsveel van hem. Ook in bed gaat alles volledig naar wens. We vrijen regelmatig, er is nog steeds spontane seks en we zijn allebei niet vies van een experimentje, een vreemde locatie of een ongewoon standje. De enige donkere wolk aan onze huwelijkshemel is mijn onvruchtbaarheid. Allebei wilden we kinderen toen we trouwden en ondanks alle seks raakte ik niet zwanger. Uit tests bleek, dat er in mijn lichaam iets niet werkt en een natuurlijke zwangerschap is dan ook onmogelijk. Ook IVF biedt geen oplossing, omdat mijn baarmoeder niet in staat is, om een kind te verzorgen en in leven te houden. Dit heeft ons veel verdriet bezorgd, maar het heeft ons ook dichter bij elkaar gebracht. We dragen deze last samen en zijn nu al een paar maanden bezig met het zoeken naar informatie over het adopteren van een kindje. Gelukkig zijn we nog jong, 28 en 27, dus we hebben geen haast. Wat ook maar goed is, want je wordt stapelkrankjorum van de bureaucratie die hiermee gemoeid is. Maar zoals al gezegd, dit is het enige dat ons dwarszit. Daarom begrijp ik nog steeds niet, waarom ik heb gedaan, wat ik heb gedaan en erger nog: Waarom ik er zo naar verlang om het weer te doen.

Ik zal bij het begin beginnen. Het begin, dat is ongeveer een half jaar geleden. Johan en ik wonen in een rustige buitenwijk, waar we een twee-onder-een-kap woning hebben. Een jaar geleden verhuisden onze buren, een ouder echtpaar, naar een verzorgingshuis en kwam hun huis te koop te staan. Nu is de huizenmarkt niet helemaal optimaal op het moment, dus de verkoop ging niet al te best. Wel kijkers, geen kopers. De buren hadden ons de sleutels gegeven, zodat we af en toe de boel konden luchten, de tuin een beetje konden bijhouden en konden voorkomen, dat er ingebroken werd. Ruim een half jaar geleden werden we weer gebeld door onze oude buren. Ze waren helemaal opgelucht, want ze hadden kopers gevonden voor hun huis. Hun zoon kwam terug uit het buitenland en hij en zijn vrouw wilden het huis kopen. Omdat onze buren er ruim 40 jaar gewoond hadden en ze dus geen hypotheek meer hadden, konden ze het voor een redelijke prijs aan hun zoon overdoen en nu wilden ze graag, dat Johan of ik de nieuwe bewoners een keer zouden rondleiden door het huis. Uiteraard vonden wij dat geen probleem en de afspraak werd gemaakt voor de volgende zaterdag.

"Dan mag jij makelaartje spelen," grinnikte Johan, "Dat is mijn vis-dag." Eens in de maand ging Johan met drie vrienden een dag vissen. Meestal eindigde die dag met weinig vis, maar wel met een stuk in hun kraag en een Johan-met-een-kater de zondag erna, maar ik vond het niet erg. Iedere man heeft een hobby nodig en iedere man heeft behoefte aan af en toe een dag onder de mannen. Meestal gebruikte ik die zaterdag om rustig het huis helemaal aan kant te brengen, een filmpje te kijken of een boek te lezen. Avondeten deed ik die dagen meestal bij mijn vader en moeder, die een dorpje verderop woonden.

"Als je dan eens nuttig ging vissen en die Staatsloterij-vis ving, had ik er ook nog wat aan," zei ik en Johan raadde me aan om dan een wonderrecept voor aas of een recept voor wonder-aas uit te vinden.

Die zaterdag was Johan al vroeg vertrokken en ik wandelde op mijn gemak naar het buurhuis om het klaar te maken voor de bezichtiging. Onze huizen stonden er een jaar of 45, degelijke huizen, een tikje ouderwets, maar goed te onderhouden en niet te duur. De buren hadden er vanaf het begin gewoond en het huis in de loop der jaren gemoderniseerd, zodat het nu ideaal was voor een gezin, eventueel met kinderen. Johan en ik hadden er zelfs nog even aan gedacht het zelf te kopen, maar dat was ons net te duur. Ik wandelde door het huis, legde alles recht, haalde er even de stofdoek en stofzuiger doorheen en keek tevreden rond, toen ik klaar was. Een plaatje. De fotograaf voor Wonen-magazine kon direct langskomen, dacht ik en keek op mijn horloge. Nog een uurtje totdat de kopers zouden verschijnen, dus ik kon nog even gaan douchen. Ik douchte, trok een makkelijke jurk en slippers aan (het was laat in de lente en prachtig weer), nam nog een kopje thee en wachtte.

Precies op de afgesproken tijd ging de bel en ik wandelde naar de voordeur. Voor de deur stond een vrouw van een jaar of 30-35 en ik stond even te duizelen. Ze was beeldschoon. Krullend blond haar, donkerbruine ogen en een figuur in een strakke jeans en ruime bloes om U tegen te zeggen.

Ik was, voor zover ik wist, niet bi-seksueel.

Natuurlijk had ik in mijn tienertijd voorzichtig gëxperimenteerd, maar verder dan een beetje zoenen en elkaars borstjes voelen was het nooit gegaan en ik had me ook nooit aangetrokken gevoeld tot vrouwen. Maar dit was anders. Deze vrouw had een aanwezigheid, ze straalde vrouwelijkheid uit en haar ogen stonden een beetje ondeugend, hoewel ik er van uit ging, dat ze op dat moment volkomen serieus was.

"Hallo," zei ze vrolijk, "Ben jij Marga? Ik ben Franka, de schoondochter van de Van Beeks. Nou ja, ik ben zelf ook een Van Beek, natuurlijk, al is het maar door huwelijk."

Ik schudde mezelf mentaal even door elkaar.

"Oh, jij komt naar het huis kijken?"

"Klopt. Eigenlijk zouden we samen komen, maar Ronald, mijn man dus, werd weggeroepen voor een spoedgeval. Hij is chirurg, zie je dus hij zei, dat ik maar even alleen moest gaan kijken. Tenslotte is hij in dit huis opgegroeid, dus hij weet wel een beetje hoe het eruit ziet."

Ze sprankelde. Er is gewoon geen ander woord voor. Ze praatte snel, volkomen open en haar verklaring waarom haar man er niet bij was, was volkomen gespeend van het toch wat opschepperige toontje, dat vrouwen van doktoren vaak hebben als ze met stervelingen spreken, wier man toevallig geen medicus is.

"Kom even binnen," zei ik, "Wil je eerst een kopje thee of zo?"

"Lekker," zei Franka, "Ik ben de hele ochtend al aan het hollen. Terugkeren naar je eigen land is leuk, maar er moet zo vreselijk veel geregeld worden..."

We zaten aan de keukentafel en ze babbelde honderduit. Zij en Ronald waren al 10 jaar getrouwd en hadden geen kinderen. De laatste 4 jaar hadden ze in Amerika gewoond, waar Ronald zich had gespecialiseerd in een zeer ingewikkelde operatietechniek, die in opkomst was in Europa. Door die kennis kon hij nu overal waar hij wilde een baan vinden en hij was nu als chirurg verbonden aan een groot universiteitsziekenhuis. Franka zelf was van huis uit modefotografe en ze werkte free-lance voor een heleboel grote tijdschriften.

"Heerlijk werk," lachte ze, "Ik zie alle mode het eerst en die mode wordt dan ook nog eens gedragen door knappe mannen en mooie vrouwen. Ik geniet elke dag."

Ik mocht haar eigenlijk meteen.

Met haar als mijn buurvrouw en misschien als vriendin zouden mijn dagen een stuk gevulder kunnen worden. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden en voelde me wat raar in mijn maag. Tijdens haar praten bewoog ze veel, waardoor haar borsten onder haar bloes bewogen en die beweging benam me af en toe de adem. Ook legde ze soms haar hand op de mijne en dan tintelde mijn huid. Ik vroeg me echt af, wat er met me aan de hand was.

"Zullen we dan maar gaan kijken?" vroeg ik na twee kommen thee en samen liepen we naar het huis naast ons. Franka keek in de voortuin om zich heen.

"Het is hier wel stil," zei ze en ik knikte.

"Er wonen hier niet zoveel jonge gezinnen, dus weinig kinderen."

Ze keek even opzij.

"Jullie hebben ook geen kinderen?"

Ik slikte en schudde mijn hoofd. Franka zag de signalen blijkbaar en raakte even mijn arm aan.

"Sorry. Ik vroeg het me gewoon af, waarom zo'n jong en leuk ding geen moeder was."

Ik glimlachte wat moeizaam.

"Niet vrijwillig, in ieder geval," zei ik, "Maar we willen misschien wel een kindje adopteren."

Meteen begon ze weer te bubbelen en sprankelen.

"Oh ja!" riep ze, "Dan kan ik erop passen als jullie uit willen en een tante zijn."

Ze maakte me aan het lachen en ik vergat een beetje de pijn.

"Dank je," zei ik ernstig, "We zullen dat zeker laten meewegen in onze beslissing."

We keken elkaar aan en gierden het uit. Nu wist ik het zeker, dit was een vrouw waar ik vriendinnen mee kon zijn. De bezichtiging was een eitje. Zoals ik al zei was het huis in de loop der jaren keurig bijgehouden en gemoderniseerd. Gelukkig stonden er ook overal nog meubels, zodat het geen lege, echoënde kubus was, maar een ruimte, waarin je je kon voorstellen hoe er geleefd kon worden. Franka was weg van het huis.

"Prachtig," zei ze een paar keer, "Wat een sfeer."

Ook de tuin vond ze prima. De huizen in onze straat staan per twee een eindje uit elkaar, zodat we redelijk wat privacy hebben in onze tuinen. De achtertuinen grenzen aan een sloot en aan de andere kant ligt een weiland, dus geen achterburen. Ik vind dat prettig, want het geeft me de mogelijkheid, topless te zonnen en Johan en ik hadden al een paar keer van deze privacy gebruik gemaakt, door een heerlijke vrijpartij in de open lucht te houden. Er stonden nog tuinstoelen en Franka plofte in ""n ervan neer.

"Kom even zitten, meid. Al dat gedrentel is de pest voor mijn voetjes."

Ze bukte en trok haar gehakte laarsjes uit.

"He he. Dat is beter."

Ze wriemelde met haar tenen, terwijl ik in een tweede stoel ging zitten. De zon scheen en we genoten even van de warmte en de rust om ons heen.

"Waar is je man eigenlijk?" vroeg Franka.

"Vissen," zei ik, "Het is zijn maandelijkse visdag."

Terwijl ik het zei, besefte ik hoe 'gewoon' het klonk. Haar man stond op dit moment in een operatiekamer hele moeilijke dingen te doen, terwijl mijn man met een stuk bamboe voor zijn buik vissen stond te molesteren. We leefden in totaal verschillende werelden.

"Oh, dan hebben we de tijd," zei Franka, "Zin om ergens wat te gaan eten? Ik trakteer, omdat je me zo goed hebt rondgeleid."

"Graag," zei ik en besefte dat ik het meende. Ik wilde graag langer bij haar zijn en haar beter leren kennen

"Moet ik me verkleden?" vroeg ik, met een blik op mijn gewone jurkje.

"Ben je mal?" lachte ze, "Je ziet eruit om op te vreten. Laat de mannen maar lekker naar je kijken, hoor."

Ik voelde mezelf blozen en Franka lachte nog harder. Ik bekeek mezelf nog eens: 27, 1.65, 60 kilo was niet verkeerd. Mijn ogen blauw, mijn haar donkerblond, iets te lang en te slordig. Geen onaardig figuur vond ik zelf en ik wist dat mannen nog wel eens naar me keken.

"Kom," zei Franka en rukte me uit mijn zelfbeschouwing. We liepen naar mijn huis terug, waar ik mijn tas pakte en mijn slippers verruilde voor gewone platte schoentjes. Franka zat voor het huis te wachten in haar autootje. Ze had een klein cabriootje en even keek ik jaloers naar dat karretje en vergeleek het met mijn 4 jaar oude boodschappentufje. Inwendig haalde ik mijn schouders op. Dat was het verschil tussen getrouwd zijn met een chirurg en getrouwd zijn met een accountant.

We hadden een fijne middag samen. Blijkbaar vond Franka het net zo leuk met mij als ik met haar en na de lunch zijn we samen de stad ingegaan. Alsof het vanzelf sprak en of we al jaren vriendinnen waren, stak ze haar arm door de mijne en als echte vrouwen slenterden we winkel in, winkel uit, pasten kleren en schoenen, bekeken tassen en sjaaltjes, dronken een sherry in een bodegaatje en eindigden de middag in een eetcafeetje. We kletsten en roddelden en ik had me in jaren niet zo vermaakt. Ik heb nooit veel vriendinnen gehad en in de buurt waar ik woonde, woonden weinig vrouwen van mijn leeftijd. Franka had ook haar serieuze kanten. We spraken over mijn kinderloosheid en ze was een begrijpend luisteraar, zonder neerbuigend te zijn. Zelf hadden ze ook geen kinderen, maar dat was uit vrije keuze. Ze waren allebei te druk en ze vonden hun werk allebei te leuk om dat te laten onderbreken door kinderen.

"Waarom ga je ook niet iets leuks doen?" vroeg ze "Je bent nog jong, je kunt toch wel werk vinden?"

"Jawel," zei ik, "Ik ben ook op zoek, maar het is niet makkelijk. Ik heb niet zoveel opleiding, dus ik word vaak gepasseerd door blonde dingen met grote tieten die ook niet kunnen typen."

Franka's ogen smeulden even.

"Marga, je bent een hele mooie meid," zei ze, "Haal jezelf niet zo omlaag. Ik heb vandaag diverse mannen naar je zien gluren, hoor."

Ik giechelde.

"Ach ja," zei ik, "Maar ik wil helemaal niks anders. Ik ben zo gelukkig met Johan, wat moet ik met andere mannen?"

"Nou, een rijke minnaar..." fluisterde Franka quasi-serieus en weer proestten we het uit.

"Ik heb gehoord dat er een chirurg naast me komt wonen," fluisterde ik terug,"Die zijn rijk en hebben vaak oude, frigide vrouwen. Misschien kan ik hem verleiden."

We gilden het uit van het lachen, tot verbazing van andere klanten in het café, "Die laatste ros" was er duidelijk één teveel geweest. Weer bijgekomen liepen we terug naar haar cabriootje en Franka bracht me naar huis. Bij het afscheid kuste ze me op mijn wangen en ik rook weer haar parfum.

"Tot kijk, Marga. Ik heb me prima vermaakt vandaag. En wees maar niet bang, we nemen dat huis en dan kunnen we elkaar nog beter leren kennen."

Einde Deel 1