U hebt het ongetwijfeld in “de bladen” gelezen. Linda de Mol en haar partner Sander nogwat zijn uit elkaar. Omdat hij een Xander gedaan heeft. Dat is de beroepterm voor het met een ander in bed duiken terwijl je iemand thuis hebt zitten. En eigenlijk klopt het niet, Xander is een relatieverrader die een zwangere vriendin thuis had zitten terwijl hij met een ander lag te krakken. En als de zwangere meid nu ontzettend lelijk was, nee. Dat was Wendy van Dijk, toch één van de mooiste meiden van Nederland en nu een uiterst lekkere MILF. Maar ik dwaal af. Linda en Sander zijn dus uit elkaar. Volgens “de bladen” waren ze getrouwd, maar volgens mij is dat niet zo, want ik weet dat Linda ooit gezegd heeft dat ze niet wilde trouwen omdat het dan makkelijker is voor één van beiden om te vertrekken, daarom moet je dus harder werken aan de relatie. Maar goed, dat kan ik fout hebben. Linda heeft wel laten weten dat ze de scheiding niet haar kerst zal laten verpesten en dat ze gewoon op wintersportvakantie gaat. Goed zo meid! Dit verhaal gaat zich dan ook in de toekomende tijd afspelen. Aangezien ik op andere verhalen van mij kritiek heb gekregen dat het veel te lang duurt voor ik tot de sex kom ga ik het deze keer anders doen. Ik ga twee versies van hetzelfde verhaal schrijven, een korte versie en een lange(re) versie. De basislijn van het verhaal zal in beide gevallen hetzelfde zijn, niet vreemd aangezien ik het lange verhaal ga schrijven(tegen de tijd dat u dit leest is het geschreven heb) en dan simpelweg regels en woorden ga wissen om tot de korte versie te komen. Ik ga(of heb) vervolgens beide verhalen gelijktijdig op de site plaatsen en afwachten wat de reacties gaan zijn en de waardering. Ik ben overigens benieuwd of er grote verschillen gaan optreden tussen beiden. Afwachten dus. Het valt alleen nog niet mee om in de toekomend verleden tijd te schrijven, zeker met het zinnetje over dat wat ik nog ga schrijven maar al geschreven heb op het moment dat u dit leest. Linda gaat dus gewoon op wintersport. De kinderen neemt ze mee en ongetwijfeld zal er een ploeg paparazzi achteraan gaan om de plaatjes “Linda in de sneeuw” te schieten en om haar aan elke man te koppelen waarmee ze spreekt. De receptionist van het hotel bijvoorbeeld, of de ober. Al dat soort onzin. Maar dat wist ik niet. Mijn (oud)klasgenoten ook niet toen ze lang op mij inpraten dat we, zij en ik, toch echt op wintersport moeten gaan. Ik heb er nooit de lol van ingezien, een beetje met een paar latjes over de sneeuw heen glijden zonder echt controle te hebben over snelheid of richting. Daarnaast ken ik de kreet van Jeremy Clarkson(van o.a. TopGear) in zijn talkshow van een aantal jaren geleden. Daar had hij zo’n fitnesshuppelkutje als gast. Hij sprak over de eerste keer dat hij haar ontmoet had. Dat was in een wintersportoord. Zij had een gebroken been van het skiën, hij had geen gebroken been omdat hij twee weken in zijn stoel was blijven zitten. En hij heeft een punt, een sterk punt. Voor mij lijkt het duidelijk dat het genoegen(als het er al is) van het skiën niet meer is dan de mogelijkheid jezelf ernstig te bezeren. Maar goed, mijn klasgenoten bleven maar zeuren. Aangezien ik niet drink zien ze me als de perfecte BOB, maar dat alleen lijkt me weinig reden om te gaan. Ook het aanbod dat de BOB niet drinkt en dus niet hoeft te betalen was niet een goed argument om me over te halen. Na lang, lang zeuren van diverse klasgenoten ben ik eindelijk overstag gegaan. Waarom toch? Ik ben nooit wezen skiën, en een eerste keer zou voor me duidelijk kunnen maken of ik het wat vind. Alles wordt voor me geregeld, op de dingen bij mijn werk na uiteraard en zo zijn we een aantal dagen voor kerst onderweg naar de wintersport. Gelukkig, zo ontloop ik ook de verplichte kerstgezelligheid. Na een aantal uren sturen met verschillende chauffeurs, Duitse autobahn zonder snelheidslimiet en weinig files(goh, zou daar een correlatie zijn?) komen we op de plaats van bestemming aan. Zoals wel valt te verwachten wemelt het van de Nederlandse kentekenplaten, dus een dikke auto meer of minder valt niet op, al kijken we, als autoliefhebbers, wel onze ogen uit bij al dat moois. Nadat we de tank van de auto vol winterdiesel gegooid hebben(en nog goedkoper uitzijn dan in Nederland!) checken we in bij ons hotel. Een lange wandeling later dumpen we al onze spullen in onze kamers en wandelen weer terug. Aangezien het al aan het einde van de dag is, knorren onze maagjes wat af en snel schuiven we aan bij het buffet. Aangezien het bij de prijs is zit en we Nederlanders zijn lopen we met volle borden terug naar het tafeltje en eten alles met smaak op, weggespoeld met mineraalwater voor mij en potten bier voor mijn klasgenoten. Op een gegeven moment tikt een klasgenoot me aan. “Kijk daar eens,” zegt hij en hij wijst met zijn mes naar een tafeltje aan mijn rechterkant. Ik kijk en zie niet veel, al loopt er een ober in de weg. Ik kijk mijn klasgenoot vragend aan maar hij wijst weer en nu zie ik haar inderdaad zitten. Dat blonde haar, dat guitige koppie, het komt me bekend voor en het zou waanzin zijn om net te doen alsof ik haar niet herken. Linda de Mol zit rustig met haar kinderen te eten. Ik kijk mijn klasgenoot aan en haal mijn schouders op. “Man, dat is Linda de Mol!” roept hij bijna uit. “Ja,” zeg ik, “en dan?”. “Nou!” zegt hij en hij wijst weer. Ik kijk en draai me weer terug naar hem, “Lekker ding,” zeg ik. “Jah, héhé. Ik heb ook ogen in mijn kop,” moppert hij, omdat ik niet onder de indruk ben. Al snel gaat het gesprek over MILFjes. Even voor de lezer onder u die niet weet wat een MILF is. MILF is een afkorting en staat voor Mom(of mother) I’d Like to Fuck, of variaties daarop als Love to Fuck. Oftewel een moeder die je wel wilt neuken. De al eerder vermeldde Wendy van Dijk komt langs, al wordt ze toch wat ordinair bevonden door ons gezelschap. Manon Thomas is uiteraard ook onderwerp van gesprek omdat haar vakantievideo en –foto’s op internet zijn beland en we zijn unaniem in ons oordeel dat ze zich nergens voor hoeft te schamen omdat ze nog steeds een erg lekkere meid is, helemaal als haar leeftijd meegenomen wordt. Zangeres Anouk krijgt verdeelde reacties, ongeveer de helft van de groep vind haar lekker, maar de andere helft niet. Angelina Jolie krijgt zelfs nog minder stemmen dan Manon! Inmiddels is Linda met de kinderen weg en na een groot aantal biertjes(en mineraalwater voor mij dan) besluiten wij om onze kamers op te zoeken. Morgen gaan we skiën! De volgende ochtend kijk ik verwachtingsvol naar buiten in de hoop op sneeuw. Stom, want gisteren lag er sneeuw, vorige week lag er sneeuw en voorlopig komt er alleen maar sneeuw bij. Bij het ontbijt schuiven we aan als Linda en de kinderen net weggaan. Bijna loop ik haar nog omver, maar gelukkig is ons reactievermogen bij ons beiden zo goed dat dit allemaal nog goed gaat. Na mijn verontschuldigingen te hebben aangeboden gaan we elk ons weg. Na het ontbijt halen we onze ski’s op. Aangezien mijn klasgenoten wel kunnen skiën en ik niet, zit ik bij de instructieklas en stuiven mijn klasgenoten weg. Onwennig sta ik op de twee latjes en als ik de instructeur aanhoor vraag ik me af wat me bezield heeft toen ik accoord ging. Ik ben blij dat ik opgelet heb bij de lessen Duits, maar om de vijf minuten lig ik met mijn neus of kont in de sneeuw. Gelukkig is het redelijk zachte sneeuw en geen sneeuw/ijscombinatie, dus de pijnlijke plekken vallen mee. Mijn enkels echter doen wel flink pijn in de skischoenen die weinig mogelijkheid tot buigen bieden. Eindelijk komt het einde van de dag in zicht en zie ik ook mijn klasgenoten weer die de hele dag hebben geskied. Geen lunch vraagt u zich af? Nee, ik heb me nogal volgepropt bij het ontbijt en red het prima. Tijdens het avondbuffet strompel ik als laatste van de groep langs de diverse tafels en langzaam schuifel ik naar onze tafel toe, uiteraard wel weer met een volgepakt bord. Daarbij kom ik langs de tafel waar Linda met de kinderen zit. Ze kijkt me aan als ik langzaam naar haar tafel schuif, om daar af te kunnen buigen naar de onze. Als ik ter hoogte van haar tafel ben vraagt ze met een glimlach “Voor het eerst op de ski’s?” Ik knik pijnlijk, “Ik weet nog niet wat mensen er zo leuk aan vinden.” Ze lacht, “Het is een kwestie van het vaak doen. Dan weet u wat u moet doen en hebt u vanzelf minder last van uw enkels.” Ik vul haar aan, “en mijn neus en mijn kont.” Haar kinderen lachen als ik het zeg. Julian vraagt “Ben je vaak gevallen?” Linda corrigeert hem, “Julian, we kennen deze meneer niet. Die spreek je met u aan.” “Sorry,” zegt het knaapje schuldbewust en naar mij, “Bent u vaak gevallen?”. “Och,” zeg ik, “dat valt wel mee. De ene minuut vaker dan de andere.” Linda en de kinderen lachen en ik besluit afscheid te nemen om zo de voedsellawine op mijn bord te kunnen stoppen, “eet smakelijk.” In koor antwoorden ze, “Dank u, u ook!” en ze proesten het uit omdat ze het niet gerepeteerd samen roepen. Met een pijnlijk gezicht neem ik plaats aan onze tafel en na de nodige opmerkingen dat ik sjans heb met Linda glijdt het gesprek naar het skiën van de dag en hoe mijn vorderingen zijn. “Goed,” zeg ik tussen een paar happen door, “er doen steeds meer onderdelen in mijn lichaam pijn. Ik denk dat tegen het einde van de week alles pijn zal doen.” Het blijkt dat de anderen ook vorderingen gemaakt hebben, voornamelijk bij de plaatselijke jongedames. Zij zullen dan ook een aprés ski disco induiken waarbij ik ze veel plezier wens. Wederom proberen ze me mee te praten maar dit keer winnen mijn argumenten het; voornamelijk mijn pijnlijke enkels zijn reden genoeg om het discogedoe aan me voorbij te laten gaan. De jongens besluiten het dessert dan ook over te slaan en gaan meteen naar de disco toe. Hartelijk en met de belofte alles tot in details bij het ontbijt te vertellen nemen ze afscheid. Omdat ik mijn bord voller heb geladen, langzamer liep en door de gesprekken ook nog eens langzamer eet zit ik dus even later alleen. Rustig eet ik door en langzaam komt het bord weer in zicht. Ik schrik als plotseling Julian naast me staat. “Meneer,” vraagt hij beleefd, “we vinden het zo zielig voor u dat u alleen moet eten en we vroegen ons af of u misschien bij ons aan de tafel verder wilt eten?” Verbaasd en dankbaar accepteer ik, “Goh Julian, dat is erg lief van je. Graag. Alleen eten is ook niet leuk.” Het is duidelijk dat de jongen van Linda een uitstekende opvoeding gehad heeft want hij draagt zelfs mijn bord voor me zodat ik alleen het glas mee hoef te nemen. Doordat ik echt langzaam ben heeft hij ruim de tijd om de grote stoel(nou ja, voor hem is de stoel groot) een stukje naar achteren te trekken en het bord op tafel te zetten. Als ik eindelijk aanschuif zie ik dat de borden van Linda en de kinderen al leeg zijn. “Oh,” zeg ik, “jullie wachten toch niet op mij?” De kinderen aarzelen en Linda zegt, “We hebben eigenlijk wat meer gegeten dan de bedoeling was, maar het toetje is hier zo lekker dat we het eten even willen laten zakken. Alleen komen de obers steeds naar onze tafel toe als ze zien dat onze borden leeg zijn. Dus uw hulp komt extra goed van pas.” Ik wil een hap nemen maar bedenk me nog net. Ik steek mijn hand uit naar Linda en zeg, “Waar zijn mijn manieren. Ik zal me netjes voorstellen.” Linda schudt mijn hand en stelt zichzelf voor, “Linda de Mol” Ik glimlach vriendelijk en zeg “Patrick” Zo ga ik het rijtje af, haar dochter schudt mijn hand en haar zoon idem dito. “Eet smakelijk,” zegt Noah en omdat ik mijn mond vol heb knipoog ik naar haar. Terwijl ik rustig dooreet zakt Linda achterover en zucht een keer, “Poeh poeh, dat was toch meer dan ik dacht. Weten jullie zeker dat jullie nog toetje willen?” vraagt ze aan de kinderen die uiteraard “Jaaaaaaaaah,” uitroepen. “Zitten jullie niet vol?” vraagt ze en in koor roepen de kinderen “Neeeeeeeh.” Ze schudt haar hoofd, “Waar laten jullie het allemaal? Hebben jullie zoveel ruimte in jullie buikjes dan?” Wederom volgt een instemmend “Jaaaaaah!” Ze kijkt me aan, “Ongelooflijk…” Ik lach en veeg het laatste beetje eten op mijn vork en hap het naar binnen. Nog voor de mes en de vork op het bord liggen wordt het al van tafel gegrist door de ober, met de andere borden, het bestek en de glazen. Sprakeloos kijken we elkaar aan. “Dat was snel,” zegt Noah verbaasd. “Nou,” zeg ik. Slechts enkele seconden later hebben we allemaal de dessertkaart in handen en kijken we naar al dat lekker. “Ik snap alleen niet,” zeg ik, “waarom ze een buffet hebben, maar voor de toetjes een aparte kaart met obers.” “Ik wel,” zegt Noah. “Oh,” zegt Linda, “vertel.” “Nou,” zegt Noah, “Als ze de toetjes ook neerzetten is het ijs straks gesmolten en de pudding ingezakt.” Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog, “Goh, zo simpel…” Linda lacht, “slim van je Noah. Weet je al wat je wilt?” Noah beslist om het kinderijsje te nemen, Julian neemt de bananasplit en ik besluit tot mijn oude favoriet, de Dame Blanche. De toegesnelde ober noteert de bestelling en is even snel weer weg. “Hoeft u niets,” vraag ik aan Linda die haar hoofd schudt en een klopje op haar buik geeft, “Ik vrees dat mijn ogen groter waren dan mijn maag toen ik aan het opscheppen was.” En even eerlijk toegegeven, de borden waren snel weg, de ober was snel met het opnemen van de dessertbestelling, maar de toetjes staan ook snel op de tafel en zwijgend smikkelen we ze op. Als Julian als laatste zijn lepel op het ijsschaaltje legt bedank ik hem nogmaals voor zijn uitnodiging en wil ik mijzelf verexcuseren omdat ik naar mijn kamer ga. “Dat geeft niet,” zegt Linda, “Wij gaan ook terug naar onze kamer. Wilt u misschien een stukje meelopen.” “Graag,” zeg ik, “maar ik weet niet hoelang dat zal zijn.” Linda gooit haar haren naar achteren, “Wat is uw kamernummer?” Ik zeg het en kijk naar de verbazing in Linda’s ogen. “Dat is maar drie kamers van de onzen af. Dan kunt u een heel eind meelopen.” Ik sta op en voel weer de pijn in mijn enkels. Mijn gezicht vertrekt van de pijn en ik zegt “Oef, dat lopen zal in ieder geval niet zo snel zijn, ik was de pijn in mijn enkels vergeten.” Linda staat inmiddels, maar voelt even aan haar maag. “Oe,” zegt ze, “ik denk dat ik ook maar rustig aan moet lopen. Dan kan mijn maag even wennen aan de inhoud. Poeh.” En voorafgegaan door de rennende kinderen(zijn hun magen kleine TARDISsen, waar de binnenkant groter is dan de buitenkant) wandelen Linda en ik en een rustig tempo naar de trappen toe. Bij de trap staan Noah en Julian te wachten maar Linda en ik kijken naar de trap, voelen beiden de protesten van onze ledematen en haar hand raakt de mijne als ik op het liftknopje druk. We lachen en ik zeg, “Great minds think alike.” Ze lacht ook en Noah vraagt, “Wat betekend dat Mam? Greet mijnts dink een lijk?” Linda strijkt haar dochter over haar hoofd en zegt, “Nee Noah, great minds think alike. Dat is een Engels gezegde en dat betekend slimme mensen denken hetzelfde.” De ping meldt ons dat de lift er is en Julian stormt naar binnen om op het knopje te kunnen drukken. Linda zucht als ze in de lift staat, “waarom jongens nu zo nodig op het knopje moeten drukken snap ik nu nog niet.” Ik doe net of ik mopper, “Ik ook niet, ik vind het alleen jammer dat Julian sneller was, ik had willen drukken.” Noah lacht maar Julian ziet de humor er niet van in. Linda wel, maar die probeert de lach te onderdrukken en staat zo met een beetje een domme grijs in de lift. Even later is er een nieuwe ping en de kinderen stuiven de gang in, Linda roept hen nog na “Niet rennen in de gangen!” en daadwerkelijk vertragen de twee; van heeeeel erg snel naar snel…”tja, kinderen,” zeg ik dan maar tegen Linda. Ze grinnikt en langzaam vorderen we. “Ehm, ik wilde u eigenlijk bedanken,” zegt Linda. “Voor het gezelschap? Dat was geen probleem, ik doe het graag en jullie zijn uitstekend gezelschap.” Linda schudt haar hoofd en lacht, “Nee, dat bedoel ik niet. U bent één van de weinige Nederlanders die me netjes met U en mevrouw aanspreekt. Bijna iedereen denkt dat je meteen mag tutoyeren, alleen omdat ik een bekende Nederlander ben.” Ik haal mijn schouders op, “Ik vind het niet meer dan normaal. Ik ken u immers niet persoonlijk. Ik ken u van TV, maar vind niet dat dit een andere behandeling vereist ten opzichte van een onbekende Nederlander. Een beetje wel, bijvoorbeeld bij een begroeting of bij het inchecken van het hotel hier. Dan weet ik dat Linda de Mol voor me staat, hoef ik niet naar een naam te vragen en kan ik ook gewoon ‘goedemiddag mevrouw de Mol’ zeggen. Maar meer dan dat? Nee.” Ze glimlacht, “Ik zou willen dat er meer mensen zo overdenken.” Zwijgend lopen we verder. Eigenlijk zeg ik dat verkeerd, door de pijn in mijn enkels vorderen we erg langzaam, stappen gaat bijzonder moeilijk, ook omdat mijn enkels door het stilzitten bij het eten nog eens stijf zijn geworden ook. Stapje voor stapje gaan we verder. Ik besluit wat stoute schoenen aan te trekken, “Hebt u misschien nog plannen voor vanavond?” Ze kijkt even naar me en zegt, “Nee, eigenlijk niet. Hoezo.” “Ik wilde namelijk eens gaan kijken wat de bar beneden te bieden heeft, als ik weer beneden kom tenminste. Misschien hebt u interesse om mee te gaan.” Ze schudt haar hoofd, “Nee, ik denk niet dat het een goed idee is. Ik ben op vakantie om aan wat rust toe te zijn, dus nee, dank u, maar nee.” Ik glimlach, “Dat geeft niet. Mocht u zich bedenken,” ik stop (eindelijk) bij mijn kamerdeur en tik tegen de deur, “dan weet u nu waar u mij kunt vinden.”. Ze glimlacht en zegt, “een prettige avond nog Patrick,” en ze draait zich om en wil verder lopen maar bedenkt zich nog. Linda draait zich weer naar mij en zegt “Een warm bad zal misschien helpen tegen de pijn in uw enkels en uw … eh … kont,” en ze loopt door naar haar eigen kamer, onderweg haar kinderen weer roepend. Ik glimlach nog even, ontsluit de deur en strompel mijn kamer binnen. Met een kreun laat ik me op het bed vallen. Als de pijn in mijn enkels minder is geworden schiet me het advies van Linda weer te binnen. Met wat gekreun en gegrom kruip ik overeind en sleep mezelf naar de badkamer toe. Daar laat ik het bad vollopen en regel de benodigde handdoeken. Ik plof weer neer op het bed en trek met een pijnlijk gezicht en een paar kreten de schoenen en sokken van mijn voeten. Mijn enkels zien eruit alsof ze een cel gedeeld hebben met Mike Tyson, en zo voelen ze ook. De rest van mijn kleding gaat makkelijker, dat wil zeggen dat ik op het bed lig en alles uittrek, dit doet minder pijn. Naakt strompel ik naar het, inmiddels volgelopen, bad en snel laat ik me erin zakken. Langzaam maar zeker dringt de warmte van het water door in mijn lijf en blijkt dat Linda gelijk heeft. Tergend langzaam verdwijnt de pijn uit mijn enkels en ook de rest van mijn lichaam begint zich beter te voelen. Zo blijf ik een half uur in bad liggen. Ik til mijn been op en probeer mijn voet rond te draaien, om zo de enkel te voelen. Ik merk het nog wel, maar echt pijn doet het niet meer. Na nog een kwartier weken merk ik dat het water de echt warme temperatuur aan het kwijtraken is en ik til mezelf uit het water. Ik droog me rustig af en ten teken dat ik er echt weer beter aan toe ben richt mijn pik zich een beetje op als ik er met de handdoek overheen ga. Ik grinnik even om de gedachte dat ik me duidelijk weer beter voel, maar weersta het idee om me even af te trekken. Ik droog mezelf verder af en wandel(pijnvrij!) naakt de kamer in. Daar sta ik even te twijfelen, zal ik alsnog de bar bezoeken en me dus weer aankleden, of juist vroeg mijn bed induiken en bijslapen van de vermoeiende dag? Dan gaat de telefoon, niet mijn mobieltje maar de kamertelefoon. Verbaasd neem ik op, Aan de andere kant hoor ik de stem van Linda. “Hallo Patrick, met Linda. Eh, ik zit hier nu alleen in de kamer, de kinderen liggen in bed en ik denk dat ik toch gebruik ga maken van de uitnodiging, als die nog staat.” Ik stamel, verrast dat ze naar mijn kamer kan bellen en dat ze toch mee wil, “Goh, ja. Natuurlijk staat de uitnodiging nog open. Ik stond net op het punt om te gaan.” “Ok,” zegt ze, “Mooi, dan zie ik u zo. Bij uw kamerdeur?” “Eh, prima,” zeg ik en we hangen op. Beslissing genomen en even later ben ik aangekleed. Ik fatsoeneer net mijn haar als er op de deur wordt geklopt. Ik doe, op het bedlampje na, alle lichten uit en open de deur. Daar staat Linda te wachten, met een zenuwachtig glimlachje om haar mond. “Hallo,” zeg ik. “Hallo,” antwoord ze. Ik sluit de deur achter me en we lopen naar de lift. Linda kijkt naar mijn voeten want ze verliest bij de eerste stappen terrein. Met een klein spurtje wandelt ze weer naast me en ze zegt, “Dat lopen gaat inmiddels een stuk beter zie ik.” Ik knik, “Ja, dat advies van u van dat warme bad heeft echt geholpen, dit gaat een stuk beter. Ik voel mijn enkels nog wel, maar echt pijn zoals vanmiddag doen ze niet meer.” Ze glimlacht en vraagt, “Enne, dat andere deel?” terwijl ze een slinkse blik op mijn kont werpt. “Oh, dat andere deel,” zeg ik, bewust het onderwerp mijdend, “Met mijn neus is het ook weer goed, die doet ook geen pijn meer.” Linda schatert het uit van het lachen. Bij de lift aangekomen kijken we elkaar weer aan. Tegelijk zeggen we “Met de trap,” en we lachen als we de trap aflopen. Eenmaal beneden aangekomen lopen we de bar binnen om tot de conclusie te komen dat het niet druk is. Sterker nog, er is bijna niemand. Op een stelletje in een nisje in de hoek na zit er niemand in de bar. Maar op de barkeeper na is er ook geen personeel. We gaan daarom maar aan de bar zitten en bestellen een drankje. Beiden niet alcoholisch en dat hebben we de hele avond volgehouden. “Dus, wat heeft u doen besluiten toch op mijn uitnodiging in te gaan?” vraag ik, maar Linda legt haar hand op mijn arm. “Zullen we eerst wat anders afspreken?” vraagt ze en ik kijk haar vragen aan. “Zullen we stoppen met dat u en uw? Ik ben er zo aan gewend dat iedereen meteen tegen me begint te je en jij-en dat ik me er een beetje ongemakkelijk bij voel. Net alsof ik een oude vrouw ben. Vind u dat erg?” Ik schudt mijn hoofd, “nee hoor. Geen probleem…Linda.” Ze glimlacht, “dank je.” “Maar ik vraag me af,” zeg ik, “hoe ga je dat morgen aan Julian uitleggen hoe wij ineens van u naar jij zijn gegaan?” Ze lacht, “Ik verzin wel wat. Maar om antwoord op je vraag te geven, zoals je misschien zult weten zijn Sander en ik uit elkaar. Ik ben blij dat we niet meer samen zijn, maar toen ik alleen in die hotelkamer zat en de kinderen in bed lagen werd het me even teveel. Ik wilde niet meer alleen zijn en had en heb de behoefte aan wat gezelschap.” Ze legt haar hand op de mijne, maar ik geloof dat ze het niet eens merkt. “Ik hoop dat je het niet erg vind.” Ik schudt mijn hoofd, “Als je een lange tijd een relatie met iemand hebt, en dat raakt, om wat voor reden dan ook, uit dan kost dat even tijd om het te verwerken. Dat is niet van de ene op de andere dag weg.” Ze glimlacht, “Niet te geloven hoe praten soms kan helpen. Zeker als je iemand hebt die kan luisteren.” Ik glimlach, maar zeg “weet je zeker dat je het mij wilt vertellen? Ik bedoel, we kennen elkaar net een dag en je weet niets van mij. Misschien staat alles morgen wel in de bladen.” Ze kijkt op haar horloge, “Daar ben je toch te laat voor, de komende editie haal je niet meer, dat gaat op zijn best de volgende worden. Maar ik geloof niet dat je dat zult doen. Je stelt te weinig vragen voor een journalist.” Ik glimlach om het verkapte compliment. Linda drinkt haar glas leeg en gebaart de barkeeper het bij te vullen. Het is niet juist om te zeggen dat ze door de drank loslippig geworden is(alcoholvrij, weet u nog), maar langzaam begint ze wel te praten, zeker nadat het stelletje uit het nisje ook vertrokken is. De avond door praat ze over haar werk, haar gezin en uiteraard over haar ex. Aandachtig luister ik, geen moment ben ik afgeleid en eigenlijk is het wel een beetje interessant om te horen. Als de barkeeper de bijna lege fles jus d’orange bij ons neerzet schrikken we op. Hij legt uit dat zijn tijd erop zit en de bar gaat sluiten, maar aangezien we niet aan de alcoholische drank hebben gezeten laat hij ons zitten met de fles. Ik zeg hem de drankjes op mijn kamer te berekenen en hij belooft het te zullen doen, ondanks de protesten van Linda. “Nou,” zegt Linda en ze kijkt naar de rest van de jus d’orange, “Maken we die nog soldaat?” “Linda,” zeg ik op een gespeelde serieuze toon, “denk je niet dat je nu genoeg gehad hebt.” Op dezelfde toon en met een goede dubbele tong antwoord Linda, “Ik dlink zoveel als ik wil,” en ze schenkt haar glas weer vol. “Weet je,” zegt ze, “Als dit alcohol zou zijn dan zou ik een probleem hebben, dit is minstens de derde fles die we erdoor gejaagd hebben.” Ik lees het etiket voor, “Vol aan vitaminen en mineralen, dit kan niet leiden tot een alcoholvergiftiging, hooguit een overdosis vitaminen.” Ze lacht en drink haar glas leeg. “Kom op,” zegt ze en schudt de fles heen en weer, “Het laatste beetje is voor jou,” en ze giet het in mijn glas. Ik hef mijn glas naar haar en zeg “Chin chin, wat dat ook moge betekenen.” Ze lacht en kijkt weer op haar horloge, “Oh,” zegt ze. “Hoe laat is het eigenlijk,” vraag ik. “Vraag liever hoe vroeg,” zegt ze, “Net over half twee in de ochtend.” Ik zet grote ogen op, “Dan hebben we hier zo een uurtje of vier gezeten.” Linda laat zich van de kruk af glijden en merkt dan wat. “Dat klopt, en in die tijd zijn we ook geen van beiden naar het toilet geweest.” Ik glijd ook van de kruk af en kom tot dezelfde conclusie, “Het zou wel een goed idee zijn als we daar nu naar toegaan.” Linda knijpt haar benen tegen elkaar, “Ja, dat is een uitstekend plan.” Moeizaam lopen we naar de toiletten toe, om te constateren dat de toiletten van de bar op slot zijn. Gelukkig zijn de toiletten in de lobby nog wel open en snel schieten we naar binnen. Niet veel later stappen we tegelijk tijdig van het toilet af en we slaken een diepe zucht. “Dat scheelde niet veel,” zegt Linda en ik knik, “Ik voelde het er al doorkomen,” zeg ik, “gelukkig heb ik een aantal centimeters speling die jullie niet hebben.” Linda lacht, “maar ik kon zitten en jij moest weer op die enkels van je staan.” “Ja,” zeg ik, “dat is ook weer zo. Zullen we maar teruggaan naar onze kamers?” Ze knikt en samen lopen we de trappen weer op. Het effect van het bad begint uit te werken, en zo loop ik wel weer langzamer. Linda heeft het snel door en past ook haar snelheid aan. “Zo,” zeg ik, “lucht het een beetje op, dat je hebt kunnen praten.” Ze knikt, “Ja, dank je dat je hebt willen luisteren. Ik had het echt even nodig. Even je gemoed legen zeg maar, maar dan zonder tranen. Maar ik ben ook niet zo’n huilerig persoon.” We lopen verder, maar tegen de laatste trappen begin Linda een beetje ongemakkelijk te kijken. ”Is er iets,”vraag ik. “Ja,” zegt ze, “Misschien heb ik daarnet op het toilet een beetje afgeknepen, en dat begint zich nu te wreken.” Ik glimlach, “ga je het naar je kamer redden?” Vastberaden knikt ze om over te gaan naar schudden en angstig rond te kijken naar een toilet. Uiteraard hebben ze die hier niet op de gangen, dus ik trek een sprintje(voor zover me dat lukt) en gooi de deur van mijn kamer los en klik het licht aan. Linda sprint lang me heen en rent het toilet op. Ze trekt haar broek van haar lijf en laat zich op de bril vallen. Nog voor ik de plof hoor van haar billen die de bril raken hoor ik het geklater van haar plas die in de pot geperst wordt. Ik stap naar binnen en merk nu pas dat Linda vergeten is, of geen tijd meer had, om de deur van de badkamer/toilet dicht te doen. De deur staat op een kier en mijn pogingen om de kruk zo voorzichtig mogelijk te pakken en de deur dicht te trekken leiden er alleen maar toe dat ik de deur verder open tik. Een moment kijken we elkaar aan, ik bij de deur en Linda op de WC met haar ellebogen op haar benen. “Sorry,” zeg ik en ik trek de deur dicht. Het klinkt als een waterval en als het geklater stopt hoor ik een zucht van verlichting van Linda. Het afgrijslijke gepiep van de toiletrolhouder (ook echt het enige negatieve van het hotel!) brengt huiveringen over mijn rug en ik ga op mijn bed zitten. Even later stapt Linda van de badkamer af en kijkt me een beetje beschaamd aan. “Sorry dat ik de deur open tikte,” zeg ik, maar Linda heft haar handen op en zegt, “Nee, nee. Ik had de deur gewoon dicht moeten doen, maar ik moest zo nodig dat ik net te weinig kracht heb gezet. Sorry.” Ik schud mijn hoofd en zwaai met mijn hand, “Het geeft niet, het is niet erg.” “Eh,” zegt Linda, “Ik geloof dat ik nu maar naar mijn kamer ga.” Ik knik,”Nogmaals,” zegt Linda, “Dank je voor je luisterend oor. Zie ik je morgen nog?” Ik knik, “Aan het ontbijt zeker, daarna ga ik een nieuwe poging doen mijn enkels te slopen, of te skiën, wat er het dichtste bij komt.” Ze glimlacht, zwaait ter afscheid en draait zich om. Even later hoor ik de deur dichtvallen. Ik laat me achterover op het bed zakken en slaak een diepe zucht. Ik kruip weer overeind, kleed me om in mijn pyjama, was mezelf en poets mijn tanden en even later slaap ik. De volgende ochtend(of eigenlijk een paar uur later) wordt ik wakker door mijn mobieltje. Gelukkig wordt ik niet gestoord door een telefoontje of SMS bericht, maar door een herinnering dat ik moet opstaan. Handig, de agendafunctie! Met moeite sleep ik mezelf, met weer pijnlijke enkels naar de badkamer voor mijn ochtendplas. Ik trek de bril omhoog en bedenk me dat gisteren, eh, maar een paar uur geleden Linda de Mol daar nog zat. Als ik niet al een ochtenderectie zou hebben zou ik er wel een stijve van gekregen hebben. Die ik overigens liever kwijt ben, het plast niet makkelijk namelijk. Nadat ik me gewassen en aangekleed heb wandel ik naar beneden naar het ontbijt(in het zelfde tempo als vroeg in de ochtend naar boven). Ik ben vroeg, of gewoon één van de eersten, want ik zie maar weinig mensen zitten. Ik laad mijn bord weer vol(hmm, scrambled eggs! Lekker!) met boterhammen en zoek een tafeltje uit. Aangezien mijn klasgenoten nog nergens te zien zijn(mietjes! Het wat voor mij ook laat, eh, vroeg!) zoek ik een kleiner tafeltje uit. Ik heb alleen nog niet de eerste eggs op een boterham gesmeerd en wat zout toegevoegd(ai ai roepen mijn nieren) of er staat iemand met een grote glimlach naast me. “Meneer, mogen wij bij u komen zitten?” vraagt Julian me. Ik glimlach terug en zeg, “Tuurlijk, geen probleem. Neem plaats. Ben je alleen?” Julian zegt, “Nee, Mama en Noah zijn er ook, maar die zoeken nog uit wat ze willen eten.” Ik bekijk het mannetje van top tot teen en vraag hem, “Hoef jij dan niets te eten?”, want ik zie geen bord of iets dergelijks in zijn handen. “Oei,” roept hij uit en rent weer weg. Even later schuiven Linda en Noah aan, maar is Julian nog een het uitzoeken. “Goedemorgen,” begroet ik iedereen die nietjes “goedemorgen,” terugzeggen. Julian schuift ook aan en heeft voor een boterham met hagelslag gekozen, zonder boter dus de hagelslagjes vallen tussen de dubbelgevouwen boterham weer op het bord. “Heeft iedereen goed geslapen,” vraag ik tussen een paar happen door. De kinderen knikken driftig en Linda antwoord, “Ja, lekker geslapen. Dank je. Jij ook?” Ik knik, omdat ik mijn mond net vol heb. Als ik de hap met wat melk heb weggespoeld kan ik antwoord geven, “Ja, ik ook, dank je.” Rustig eten we verder op wat kindergebrabbel na. Als we allemaal ons bord leeg hebben excuseer ik mij aangezien ik weer naar de skilessen moet. Bezorgt vraagt Noah, “Doet u wel voorzichtig met uw enkels?” Ik beloof haar dat ik het zal doen en ik wens ze allemaal nog een prettige dag. Niet veel later lig ik weer in de sneeuw. Enkele seconden eerder stond ik weer op de ski’s, maar u begrijpt het al. Het wil niet. De ochtend verstrijkt tergend langzaam tot we op een moment bij een aantal sneeuwwallen komen(eh, een wal is een muur van sneeuw, het is niet de hoerenbuurt van het dorp, dit is immers niet Amsterdam!). Achter de wallen klinkt een geronk, maar de ski-instructeur praat verder. Ik glijd een stukje verder, overigens niet dat ik dat echt wil, maar ik heb nog steeds geen controle over waar ik geen ga of met welke snelheid. Ik zie wel meer van achter de wallen. Ik zie af en toe iets voorbij flitsen, voorafgegaan door en gevolgd door een mij bekend voorkomend geronk. Ik zie genoeg en weet wat er aan de hand is, sneeuwracen! Dus ik klik mijn ski’s van mijn voeten af en lever de dingen met de stokken in bij de instructeur. “Wo gehen Sie hin?” vraagt hij verbaasd, “Weg,” zeg ik, “Ich habe was viel besseres gefunden!” en ik stap naar de wallen toe. Nogmaals benadruk ik dat het hier sneeuwwallen zijn, anders zou die zin echt helemaal verkeerd begrepen kunnen worden. Ik tref een complete sneeuwracecursus aan! Op het punt van beginnen en niet veel later zit ik ingesnoerd in de auto naar een instructeur. Ronde na ronde rijden we voor ik het stuur mag overnemen. Eerst behoedzaam, maar al gauw sneller ga ik rond, de auto in de prachtigste drifts gooiend. De instructeur steekt een duimpje omhoog, ook omdat je met de helm op en de herrie, nee, het geluid van de motor elkaar nauwelijks kunt verstaan. Aan het einde van de dag, en de cursus, heb ik de derde snelste tijd neergezet, win ik een beker als beste debutant en heb ik een erg leuke middag gehad. Ik praat nog wat na met de instructeur, onder andere over mijn racelicentie en ondanks het succes op het onverharde besluit ik het toch op circuitracen te houden. Bij rallyrijden ben je immers met zijn tweeën en de gedachte dat ik verantwoordelijk ben voor mijn navigator zou me toch afremmen, in een raceauto zit je alleen, met alleen andere auto’s om je heen of als je het goed doet, geen auto’s om je heen. En zo stap ik in de schemering het hotel binnen, met in mijn armen een oorkonde en twee bekers. Terwijl ik op de sleutel van mijn kamer wacht(die had ik voor de zekerheid afgegeven, aangezien ik er vanuit ging dat ik meerdere keren zou gaan vallen en dus erg snel de sleutel in de sneeuw kwijt zou kunnen raken) komen Linda en de kinderen ook binnen wandelen. Het is Linda die me achter de bekers ontdekt en de kinderen om mijn aanwezigheid attent maakt. Even later staan ze voor me, vol bewondering naar de bekers te kijken. Verbaasd vraagt Julian, “Hebt u die allemaal met skiën gewonnen?” “Nee,” zegt ik, “gelukkig heb ik iets leukers ontdekt waar ik ook veel beter in ben.” “Wat dan?” vraagt Noah. “Sneeuwracen,” zeg ik, “Zal ik jullie daar anders onder het eten over vertellen,” en ik kijk Linda aan, “Tenminste als jullie moeder er geen problemen mee heeft.” Julian en Noah kijken Linda aan, met van die kinderbedeloogjes, maar dat is niet nodig. “Ik zou beledigd zijn als je niet bij ons aan de tafel komt eten,” zegt ze en we spreken af elkaar te treffen zodra ik alles op mijn kamer heb opgeborgen, Linda en de kinderen vertrekken al naar het restaurant. Snel sprint ik, voor zover met mijn enkels mogelijk, naar mijn kamer en leg de bekers en de oorkonde op de tafel. Ik fris me op en niet veel later zit ik beneden bij Linda en de kinderen. Ik heb mijn bord minder vol gestapeld en samen met Noah en Julian hebben we de grootste gesprekken. Linda zit meer stil te eten en ze kijkt liefdevol naar de kinderen die af en toe vergeten te eten, waarna Linda ze aanspoort. Doordat we tegelijk zijn begonnen en de obers doorhebben gekregen dat ze gisteren wel heel erg snel waren, hebben we de tijd voor we onze dessertkeuze maken. Ik besluit tot een bananasplit terwijl Julian mijn keuze van gisteren overneemt met een Dame Blanche. Noah wil het geschenk bij het kinderijsje niet missen en Linda neemt ook een bananasplit. Eerlijk is eerlijk, deze keer was ik degene die het laatst was met het opeten van mijn toetje. Maar dat kwam omdat ik regelmatig rondkeek of ik mijn klasgenoten ergens kon ontdekken. Die heb ik sinds het eten van gisteravond niet meer gezien en ook nu is er taal noch teken van hen. Noah is blij met haar speeltje en Linda en Julian willen graag naar hun kamer toe, dus besluiten we om gezamenlijk naar onze kamers terug te lopen. Weer sprinten de kinderen voor ons uit, maar toch, na een aantal trappen buiten adem te raken(aha, dus toch een eindige kracht in de aandrijving), waarna ze het iets rustiger aandoen. “Eh,” begint Linda, “Heb je misschien interesse om straks nog de bar te bezoeken?” “Jawel hoor,” zeg ik, “Maar ik ga eerst eens kijken waar mijn klasgenoten uithangen, eens een paar belletjes plegen.” “Dat geeft niet,” zegt Linda, “Ik moet dat grut toch eerst in bed krijgen. Zal ik je bellen of kan ik gewoon aankloppen?” “Je mag gewoon aankloppen hoor,” zeg ik en inmiddels hebben we mijn kamer bereikt. We nemen afscheid en ik stap mijn kamer binnen. Ik hoor nog hoe Linda naar de kinderen roept “die klinkt hoeft er niet af hoor! Het kan kapot!” en ik glimlach, kinderen, altijd leuk. Na een aantal telefoontjes waar die eikels uithangen en waarvan de meeste ook nog hun mobieltjes uithadden krijg ik eindelijk wat antwoorden. Ze liggen nog in de bedden van de lokale schonen en zijn al een dag niet meer in het hotel geweest. Lekker is dat! En nu willen ze ophangen want ze hebben weer een stijven en de meiden willen weer, ajow! Klik. Ook mooi! Daarvoor ga je dan samen op vakantie! Boos plof ik op het bed neer. Een tijdje later wordt er op de deur geklopt. Ik doe open en Linda staat er. “Hoi,” zegt ze. “Hoi,” zeg ik terug, “wil je meteen naar beneden of wil je eerst nog even binnenkomen. Heb je de bekers al gezien?” “Niet echt goed,” zegt Linda en ze stapt langs mijn uitgestoken arm de kamer binnen. Ik sluit de deur achter haar en loop ook de kamer in. Ik ga op het bed zitten, Linda gaat in één van de stoelen zitten en pakt de eerste beker van de tafel. Aandachtig bekijkt ze het ding, alvorens goedkeurend te knikken, “Goed gedaan hoor! Netjes. Ik neem aan dat je dit ook met meer plezier hebt gedaan dan het skiën.” Ik knik, “Ja, echt wel. Dit is een stuk leuker, en een stuk minder pijnlijk voor mijn enkels.”. Ze kijkt me aan, “Hoe is het met je enkels, heb je nog erg veel pijn.” Ik haal mijn schouders op, “Het valt mee, minder erg dan gisteravond, maar erger dan vanochtend. Het wordt wel steeds beter.” Ze bekijkt de andere beker en ze kijkt verbaasd naar mij, “Beste debutant en derde snelste tijd. Indrukwekkend.” Ik glim van trots, “Als ik het maar leuk vind om te doen, dan gaat het wel. Vandaar dat het skiën niet wilde, dat zag ik al niet zitten.” Linda zet de bekers weer op de tafel en loopt naar me toe. Ze bukt voor me en feliciteert me met drie zoenen op mijn wangen, maar na de derde zoen blijft ze met haar gezicht voor het mijne hangen, met haar mond een beetje open. Een minuut lang kijken we in elkaars ogen al voor ik de stilte doorbreek. “Dank je,” zeg ik zachtjes, “Wil je nog naar de bar toe?” Het lijkt alsof Linda uit een trance terugkeert of haar gedachten waren mijlenver weg, “Eh, ja. Dat is wel een goed idee ja.” Ze staat op en steekt haar hand uit om me overeind te helpen. Dankbaar maak ik er gebruik van en even later lopen we samen naar de bar. Het is niet te geloven, maar de barkeeper is de enige persoon aanwezig. Zelfs het stelletje van gisteren is er niet meer. We nemen onze plaatsen aan de bar weer in en bestellen weer, maar waar ik mijn reguliere jus d’orange neem, twijfelt Linda. Ze kijkt me aan, “Zal ik wat sterkers nemen?” “Dat moet je helemaal zelf weten, je bent een volwassen vrouw,” zeg ik. Ze denkt lang na en besluit om ook aan de jus d’orange te gaan. We kletsen nu echt, in tegenstelling tot de monoloog van Linda van gisteren. “Het verbaast me toch wel, dat jij als Bekende Nederlander hier zit, maar dat er nergens paparazzi te vinden zijn. Weten ze niet dat je hier zit?” Linda geeft me een knipoog, “Dat komt omdat ik een vriendin heb die qua postuur erg op me lijkt, alleen heeft zij zwart haar. Dus krijgt ze een blonde pruik op, een dikke zonnebril, een auto met een volle tank en de opdracht de paparazzi mee te nemen naar een plek ver van deze. Eenmaal in het hotel trekt ze de kleren en pruik uit en verlaat het hotel stiekem.” Ik frons mijn wenkbrauwen, “Stiekem? Zouden de paparazzi het niet doorhebben als er iemand zonder kleren naar buiten loopt?” Linda lacht, “nou, ik denk dat ze het wel doorhebben.” We kletsen verder, de tijd vordert, de flessen worden leger, maar nu zijn we wel zo slim om enkele malen naar het toilet te gaan, om te voorkomen dat we straks met een overvolle blaas zitten en weer snel een toilet moeten opzoeken. Een ander tafereel herhaalt zich wel van gisteren, de barkeeper die de fles bij ons neerzet en wederom de rekening op mijn kamer wil zetten, maar Linda is heel beslist dat deze keer de rekening op haar kamer komt. Ze wil van geen wijken weten en dus moet ik wel accoord gaan. Ze houdt de fles naar het licht, “Nog maar een bodempje, niet zo veel dus.” Ik kijk haar aan en houd haar mijn glas voor, “Eerlijk delen?” vraag ik en ze knikt. Met de uiterste precisie van een moeder van twee kinderen weet ze de inhoud van de fles eerlijk te verdelen over onze glazen.(even ter verduidelijking, twee kinderen zijn als de dood dat één van de twee ook maar iets meer krijgt dan de ander. Vandaar dat moeders al snel een talent hebben voor eerlijke verdeling.) Zo hebben we beiden een klein bodempje met jus d’orange en we toosten. Nou toosten is meestal op iets, we tikken de glazen dus tegen elkaar. En een bodempje is ook snel op, dus even later staan we in de lobby, klaar om naar de kamers terug te gaan. Ik wacht nog even, kijk en wijs naar de toiletten, “weet je zeker dat je niet nog even moet?” Linda schatert het uit van het lachen, “Nee, ik hoef voorlopig niet. Ik ben leeg.” En we lopen de trappen op. Als we bij de deur van mijn kamer aankomen stoppen we(uiteraard). Ik ontsluit de deur en zet hem op een kier, dan draai ik me weer naar Linda. “Zo, dan komt het punt om afscheid te nemen voor deze keer,” zeg ik en Linda zegt, “Ja, ik…eh…wilde je nog bedanken voor een fijne avond. Het is al even geleden dat ik zo van het gezelschap van iemand heb genoten. Dank je wel,” en ze kust me op mijn wang. En nog een keer en weer blijft haar hoofd voor mijn gezicht hangen met haar mond een beetje geopend. Ik zie de twijfel in haar ogen en voel de twijfel in mijn achterhoofd. We horen gerommel vanuit de gang komen en van schrik doet Linda een stap naar binnen, waardoor we tegen elkaar aanstaan. Ik voel haar stijve tepels in mijn borst prikken en we kijken elkaar in de ogen. “Eigenlijk zouden we dit niet moeten doen,” hijgt Linda en ik sla een arm om haar middel. “Eigenlijk niet nee,” fluister ik haar toe, “maar we doen niet altijd wat verstandig is.” Ze knikt, “Dat klopt, soms doen we dingen terwijl we weten dat het niet goed is.” “Dingen waarvan we later spijt gaan krijgen,” fluister ik. Haar mond bevind zich op millimeters van de mijne, ik til haar een beetje op en trek haar verder de kamer in. Terwijl onze lippen elkaar ontmoeten geef ik de deur een zet en die valt met een zachte klik in het slot. Haar tong dringt mijn mond binnen, ik sla mij beide armen om haar rug en druk haar tegen me aan. Met voorzichtige stapjes komen we bij het bed terecht en als mijn benen er tegen tikken stoppen we met tongen. Linda wil haar trui uittrekken, maar ik pak haar armen vast. Ze kijkt naar me en ik kijk in haar ogen, “Weet je zeker dat je dit wilt?” Linda hijgt, haar borst richt zich op elke keer als ze ademhaalt en het duurt lang voordat ze met een antwoord komt, “Nee. Dat weet ik niet. Misschien ga ik spijt krijgen als ik het doe.” Ze trekt haar trui over haar hoofd en gooit het achter zich voor ze verder praat, “Maar ik weet ook dat ik spijt ga krijgen als ik het niet doe. Ik ben nu geil, ik kan me in mijn kamer liggen vingeren, maar eigenlijk wil ik dat ook niet. En ik weet dat ik meer spijt ga krijgen als ik het niet doe dan wanneer ik het wel doe.” Ik knik en snap dat het na de sex wat moeilijk kan gaan worden. Door het T-shirt van Linda zie ik de stijve tepels al, verbazingwekkend als ik even later merk dat ze onder het shirt ook nog een BH aanheeft. Maar die is ook snel uit en zo zie ik haar volle borsten, maar ik aarzel en kijk haar aan. Ze knikt slechts kort en ik pak de beide tieten met beide handen beet. Ze kreunt zachtjes als ik er in knijp en de tepels één voor één in mijn mond neem. Ik laat mijn tong over de tepelhoven spelen en masseer tegelijk haar bollen. Met haar vrije handen trekt Linda mijn trui omhoog, samen met mijn T-shirt. Uiteraard komt ze niet ver, omdat mijn handen immers op haar borsten liggen. Ik kom weer omhoog en begin weer met haar te tongen. Zo kan ze mijn trui en T-shirt van mijn armen trekken, maar om ze over mijn hoofd de krijgen moeten we elkaar toch even loslaten. Linda gooit de twee kledingstukken om de grond naast de hare, maar als ze naar het stapeltje kijkt lijkt ze toch te twijfelen. Ik pak haar arm zachtjes vast en ze kijkt me weer aan, in haar ogen is een wervelstorm aan emoties te zien, twijfel, spijt, woede, geilheid, dankbaarheid, het komt allemaal langs, maar ik merk aan het trillen van haar lichaam dat ze op het punt staat te breken. Daarom trek ik haar naar me toe en sla ik mijn armen om haar heen. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en een hand tegen haar achterhoofd zodat ze hetzelfde bij mij doet. Haar borsten liggen plat tegen de mijne, maar dat merk ik niet meer aangezien Linda met snikken begint te huilen. Alle emotionele gebeurtenissen wreken zich nu en ik voel hoe de tranen over mijn rug lopen. Ik trek haar dichter tegen me aan, zo dicht dat ze mijn stijve wel tegen haar, in haar broek verpakte, kutje moet voelen; maar ook moet merken dat de stijfheid zienderogen afneemt. Intussen fluister ik sussende woorden in haar oor. Haar lichaam schokt onder de kracht van haar tranen en ze laat het dan ook lopen, tegenhouden heeft geen zin. Ik wrijf over haar rug om haar te kalmeren en wieg haar rustig heen en weer. Na een paar minuten wordt de tranenstroom minder en ze maakt zich uit mijn omhelzing los. “Sorry hoor, maar ik hield het echt niet meer. Weken ben ik sterk geweest voor de kinderen, maar nu sta ik zelf als een kind te grienen.” Ik veeg wat tranen van haar gezicht, “Sssst, dat maakt toch niet uit. Huilen lucht op, en als je het nu bij mij doet ben je straks weer sterk voor de kinderen.” Ze lacht om mijn steunende woorden en ik laat haar los om mijn T-shirt te pakken. Ik geef het aan haar zodat ze haar tranen kan afwegen. “Kan ik me even opfrissen?” vraagt ze met een snik. Ik glimlach, “Natuurlijk mag dat, je weet de badkamer wel te vinden.” Ze wrijft even over mijn wang als dank en loopt naar de badkamer toe, haar borsten wiegen op het ritme van haar stappen. Ik kijk naar de stapel met kleren, mijn trui, mijn T-shirt met Linda’s tranen erin, haar trui, haar T-shirt en haar BH. Wat een volstrekt onwerkelijke ervaring heb ik. En kan ik wel verder gaan, wil ik haar neuken? Eh, ja. Maar kan ik het naar mezelf toe doen, en maak ik wel misbruik van de situatie. En wil Linda nog wel? Ik schudt mijn twijfels van me af, ik heb Linda mogelijkheden genoeg gegeven om weg te gaan, en ze wil nu toch niet meer, na zo’n emotionele ontlading is sex wel het laatste waar ze aan denkt. Ik besluit wel even een blik op haar te werpen, om te kijken of het goed gaat met haar. Zo stap ik de badkamer binnen waar ik Linda aantref die met WC papier haar doorgelopen make-up wegveegt, de make-up die ook tranen overleeft moet nog uitgevonden worden. Ze ziet me in de spiegel aankomen en lacht een beetje. “Kijk me nu eens, verlopen make-up met de vlekken over mijn gezicht.” Ik ga rechts naast haar staan en kijk naar haar spiegelbeeld, dat naast de mijne staat, “En toch zie je er goed uit.” Ze lacht en gooit het propje WC papier in de WC pot, alwaar het met een plons landt. Ze strekt haar armen naar de spiegel, “Meen je dat echt?” Ik knik en kus haar rechterschouder. Haar ogen worden groot en ze wijst naar de spiegel, naar iets dat zij wel, maar ik niet kan zien. “Oh,” zegt ze, “Je schouder zit helemaal onder mijn make-up.” Ik kijk op en om, maar kan het niet ziet. “Kijk maar,” Linda draait me met mijn rug naar de spiegel en draait mijn hoofd om zodat ik in de spiegel kan kijken. Dan zie ik ook dat er een aantal strepen met make-up langs mijn rug lopen, van mijn schouder omlaag, precies daar waar Linda heeft staan huilen. Gelukkig stoppen de strepen net boven mijn broek, anders had ik de vlekken daar in gehad. Linda slaat haar hand voor haar mond, “Oh, sorry, dat spijt me. Ik wist niet dat ik die vlekken kon maken. Oh, wat erg!” Ik probeer er over heen te lachen, want het maakt me eigenlijk niet zoveel uit, met een douche zou het zo weg zijn, “Zoals je daar halfnaakt staat kun je die zin ook makkelijk in een andere context zien.” Ik glimlach en ik zie hoe Linda rood kleurt. “Maar ik kan je echt zo niet laten gaan,” zegt ze, “je rug zit helemaal onder. Ik maak het eerst schoon.” Ze draait zich om en maakt één van de handdoeken nat en ze begint met het schoonwrijven van mijn rug, ondanks mijn protesten. Ze trekt mijn broek een stukje van mijn lichaam af en constateert dat de strepen toch doorlopen tot op mijn billen. Ze klopt tegen mijn kont en zegt, “Kom op, uit. Ik heb die vlekken veroorzaakt en ik zal ze schoonmaken ook.” Weer protesteer ik, maar ze is onverbiddelijk. Ik trek eerst mijn schoenen uit, dan mijn sokken die ik weer in de schoenen prop. De schoenen gooi ik vervolgens de kamer in. Mijn broek volgt al snel, maar ik aarzel als ik mijn onderbroek wil uittrekken. “Kom op,” zegt Linda, “Denk je nu echt dat ik niet eerder een lul gezien heb? Ik heb tenslotte twee kinderen. Hop, uit.” En ik trek ook mijn onderbroek uit. Met een fraaie boog vliegt ook dit kledingstuk de kamer in. “Zo,” zegt Linda, “dat gaat beter,” en ze begint met boenen. Regelmatig maakt ze de handdoek nat en wisselt ze van stukje, omdat de vlekken van mijn rug op de handdoek komen. Het schudden van Linda begint bij mij effect te hebben, zeker omdat ik in de spiegel haar borsten heen en weer zie schudden op de kracht van haar bewegingen. Als ze klaar is knijpt ze even in mijn billen en zegt ze, “Zo lekker kontje, klaar.” Ik draai me om en wijs met mijn stijve paal naar Linda. Ze draaide zich net om, om de handdoek in het bad te gooien, maar als ze terugdraait glijden haar ogen wel meteen naar mijn kruis. Haar ogen blijven rusten op mijn pik die rustig overeind staat en langzaam beweegt op het kloppen van mijn hart. “Ehm…”, fluistert ze en ze kijkt me aan. Ze slikt, fluistert weer, “ehm…Ik…” en ze kijkt weer naar beneden. Haar hand zweeft langzaam naar mijn pik toe, en pas op centimeters ervan lukt het Linda de controle terug te winnen en haar hand te laten hangen. Ze kijkt me weer aan en in haar ogen zie ik de geilheid weer opvlammen. Tegelijk met haar hand naar mijn pik brengt ze haar lippen naar de mijne en ze drukt haar tong in mijn mond. Haar vrije hand pakt mijn achterhoofd beet en duwt me naar zich toe. Haar andere hand grijpt als een fluwelen handschoen mijn pik beet en trekt de voorhuid naar achteren. Onze tongen spelen met elkaar en ik kan me ook niet meer inhouden. Ik sla mijn armen om haar rug en druk haar lichaam tegen me aan. Zo worden haar hand en mijn lul tussen onze lichamen geplet en sijpelt er wat voorvocht over haar pols. Een druppel of zo. Linda trekt haar handen van me los en duwt me een beetje van zich weg. Ze bukt en trekt haar schoenen van haar voeten, samen met haar sokken vliegen ze de kamer in. Dan maakt ze langzaam haar riem los, het knoopje van de broek volgt en de rits gaat naar beneden. Ze stroopt het ding van haar lichaam af, gooit het de kamer in en zo staat ze in alleen haar slipje voor me. Fans van lingerie zullen teleurgesteld zijn, want het is een simpel wit slipje, maar met een donkere plek daar waar haar kutje zich bevind. Ze haakt haar vingers achter de rand en trekt het tergend langzaam naar beneden. Daar presenteert zich het kutje van Linda, ze is in ieder geval echt blond, dat is duidelijk te zien aan het netjes bijgewerkte schaamhaar. Duidelijk beter dan een simpele bikinilijn, maar niet dat er iets weg is. Alles is er nog, al heeft ze het voordeel dat de kleine, blonde haartjes minder opvallen op een blanke huid. Ik zak door mijn knieën en breng mijn gezicht voor haar kutje, haar hand rust even op mijn hoofd, maar meer aanmoediging heb ik niet nodig en voorzichtig lik ik aan haar schaamlippen. Ze is geil, want ik proef haar sappen en ze kreunt als ik iets hoger lik en haar klitje tussen de schaamlippen raak. Ik kantel mijn hoofd om iets dieper in haar te kunnen likken, maar echt ver kom ik niet. Daarom kom ik weer overeind en kijk haar in haar ogen. Nog voor ik iets kan doen geeft ze me een tongzoen en proeft zichzelf. Even likt ze haar lippen af, maar ze laat zich weer aan mij over. Ik til Linda een beetje op en zet haar de wastafel, die in het hotel uiteraard lekker groot is. Ik trek haar naar het randje toe zodat haar kutje makkelijk bereikbaar is. Ik ga weer door mijn knieën en begin weer te likken. Linda reageert door haar benen over mijn schouders te slaan. Ze duwt me naar zich toe, maar met lichte druk en ik lik dat het me een lieve lust is. Haar kutje opent zich een beetje en ik speel vals bij het beffen door een vinger naar binnen te drukken. Linda kreunt opnieuw en als ik even omhoog kijk zie ik dat ze haar ogen gesloten heeft en haar hoofd achterover hangt. Haar ene hand ligt op mijn hoofd ter sturing, de andere masseert haar borst, waarbij ze haar tepels niet vergeet. Haar klitje heeft zich inmiddels opgericht en door de schaamlippen heen gewurmd. Zachtjes sabbel ik op het knopje, wat meer gekreun van Linda opwekt, “Jah, precies daar ja,” verzucht ze en ze duwt mijn hoofd dichter op haar vagina. Ze begint wat te wippen met haar kontje en ik krom de vinger in haar kut. Hier moet ergens die beroemde G-Spot zitten, maar ik denk niet dat ik hem ga vinden, zoveel ervaring heb ik ook niet en zelfs vrouwen kunnen niet altijd hun G-spot vinden, misschien weet Linda dat wel, maar goed... Dit alles neemt niet weg dat ze wel geniet van de, inmiddels, twee vingers in haar poesje en de tong over haar klit. “Ga door, Patrick, ga door,” fluistert ze tot ze plotseling verstart. Haar vingers klauwen in mijn hoofd en haar benen pletten het bijna, maar stilletjes komt ze klaar. Dit merk ik aan de toegenomen stroom geil uit haar kutje(die ik snel oplik, ze smaakt echt lekker), het ritmisch samenspannen van haar kutspieren en voornamelijk omdat ze het zegt, “Dank je Patrick. Ik ben al een tijdje niet meer zo lekker klaargekomen,” en ze streelt me door mijn haar. Ik glimlach en geef nog een kusje op haar schaamlippen. “Kom je altijd zo stil klaar?” vraag ik, ze knikt en streelt mijn gezicht. “Ik heb twee kinderen, weet je nog. Als je luid gillend klaarkomt dan staan ze even later aan je bed om te vragen of alles goed is.” Ik kom overeind en kus haar op haar mond. Weer proeft ze haar eigen sappen, ze lijkt het wel lekker te vinden. Linda kijkt naar beneden en ziet mijn trillende pik, die(zo merk ik nu pas) pijnlijk stijf is. Ik pak hem met een hand beet en houd hem voor de geopende ingang van haar kutje, maar op een paar centimeter ervoor aarzel ik. Ik kijk Linda in de ogen en zij mij. Ze leest bij mij wat ik bij haar lees. “Ik heb ze in het nachtkastje zien liggen, complimenten van het hotel.” Linda knikt alleen. Snel sprint ik naar de kamer, ruk het laatje open(geen woordspeling bedoeld) en met het condoom in handen loop ik weer terug. Onderweg scheur ik de verpakking open en rol het rubber over mijn pik. Als ik weer voor haar sta, klaar om haar te penetreren, zit ze met haar hand voor haar mond. Het kost haar moeite haar lach te verbergen. Ik zet mijn handen in mijn zij en kijk haar vragend aan. “Sorry,” zegt Linda, “Maar een man met een stijve niet loopt is een gek gezicht, met die pik zo bungelend.” Ik knik, “Ja, erg leuk.” “Sorry,” zegt Linda en ze trekt me naar zich toe. Ze tongt weer met me, ze pakt mijn pik beet en zet de eikel voor haar schaamlippen. “Neuk me maar dan, klinkt dat al beter,” vraag ze. Ik knik en duw mijn paal langzaam in haar poesje. Als een handschoen past haar kutje om mijn pik heen en al snel begin ik te stoten. Ik merk dat ze een ervaren vrouw is, want haar kutspieren masseren mijn pik als ik in en uit haar schuif. Mijn ballen klappen alleen tegen de rand van de wastafel, en dat is verre van prettig. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar naar me toe, wat meteen betekend dat ik met haar kan tongzoenen. Onze tongen spelen een spel samen en Linda slaat haar benen om mijn heupen, om zo het tempo aan te geven. Dat ligt lager dan het mijne en als ik het ga volgen merk ik dan het een stuk lekkerder is. Linda glijdt met haar vrije hand, de andere ligt op mijn rug, tussen onze lichamen in en ze begint haar klitje te strelen. Haar duim(?) flitst over het knopje heen en ik merk dat ze onderweg is naar een nieuw orgasme. Ze verhoogt het tempo met haar benen, mijn ballen beginnen samen te trekken en even later spuit ik het condoom vol. Linda voelt hoe het rubber opbolt en knijpt even in haar klit om ook klaar te komen. Dit keer is het minder stil, maar haar gekerm en gekreun wordt door mijn mond gedempt. Haar kutspieren melken mijn pik en ik blijf pompen tot ik niet meer kan, pas minuten daarna laten we elkaar los. “Heb je soms ook kinderen dat je zo stil klaarkomt?” vraagt Linda zodra haar ademhaling weer op een normaler niveau is. Ik schud mijn hoofd terwijl ik het condoom bij de rand vasthoud, “Nee, ik woon nog bij mijn ouders, en ik moet stilletjes komen wil ik het geheim houden.” Ik trek mijn pik met het condoom uit Linda en voorzichtig haal ik het rubber van mijn paal af. Ik houd het ding omhoog zodat Linda kan zien hoeveel ik gelost heb. Ze fluit eventjes, “Dat is een beste lading.” Ik knik, “Ik ben ook al rustig geweest de laatste dagen. Stel je toch eens voor dat we dronken geweest zouden zijn. Dan zou dit onderweg zijn naar je baarmoeder.” Linda rilt bij de gedachte. Ik open de prullenbak en deponeer het ding er netjes in. Linda zit nog na te hijgen op de wastafel en ik leun er met mijn handen op. Ik kijk haar aan en kus haar zachtjes. “En nu?” vraag ik, “Je gaat me hopelijk niet vertellen dat je meteen weg moet?” Ze streelt mijn gezicht, “Hoe laat is het dan?” Ik kus haar nog een keer en loop naar de kamer. Vanuit de kamer roep ik “Net over één uur. En zie ik er met een slappe pik minder belachelijk uit?” Linda lacht als ik terugloop naar haar. Ze pakt mijn hoofd met beide handen beet en kust me, “Ja, minder belachelijk, maar ik moet je inderdaad verlaten. Ik moet straks weer op voor de kinderen.” “Jammer,” zeg ik, terwijl ik haar van de wastafel af til. Er blijft een natte plek over waar haar kutje was. Samen lopen we naar de kamer toe alwaar ik, om Henk Westbroek maar te citeren, een omgekeerde striptease te zien krijg van Linda die haar kleren weer aantrekt. Met elk kleding stuk verdwijnt de glimlach van haar gezicht, tot ze bij haar trui alleen nog droevig kijkt. “Wat is er,” vraag ik bezorgd. Ze trekt weer een glimlach op haar gezicht, “Ik weet het niet.” “Was het te vroeg? Te snel?” Ze schudt haar hoofd. Ik probeer het verder, “was ik niet goed dan?” Ze glimlacht en steekt een duimpje op naar mij, “Maak je maar geen zorgen, jij hebt het goed gedaan.” Linda trekt haar trui over haar hoofd en werkt haar haren er ook door. Ze staart in de verte, en lijkt mijn naakte lichaam te vergeten. Ik loop met haar mee naar de deur, om haar netjes uitgeleide te doen. Ik open de deur voor haar en kijk of er niemand in de gang loopt. “De kust is veilig,” fluister ik en ze moet langs me heen in het smalle halletje van de kamer naar de gang. Zo staan we nog even tegenover elkaar. “Zie ik je morgen bij het ontbijt?” vraag ik. Ze kust me en zegt, “Natuurlijk, ik krijg de grootste ruzie met de kinderen als dat niet lukt. Hoe lang ben je nog hier?” Ik trek een pijnlijk gezicht, “Alleen morgen nog, morgenavond vertrekken we.” “Dan zien we elkaar morgen nog bij het ontbijt.” Linda kust me nog een keertje en knijpt nog even in mijn bil, “Echt een lekker kontje,” zegt ze terwijl ze de gang doorloopt naar haar kamer. Ik kijk haar nog na, de wiegende heupen en het zwevende blonde haar. Dan sluit ik de deur en duik naakt het bed in om meteen als een blok in slaap te vallen. De volgende ochtend, ja weer een paar uur later, wordt ik wakker gebeld deze keer. Eén van mijn klasgenoten. Ze zitten weer in het hotel en willen aan het ontbijt, waar ik blijf. Ik roep dat ik eraan kom en kruip mijn bed uit. Ik sta alleen nog niet in de badkamer of er wordt geklopt. Ik loop naar de deur, maar besef pas daar dat ik naakt ben. Ik open de deur op een kiertje, maar gelukkig is het Linda. “Hoi,” zeg ik en ik bekijk haar snel, “je ziet er goed uit.” Ze glimlacht, “Dank je, ik heb erg goed geslapen. Heb je even?” “Natuurlijk,” zeg ik, “kom binnen.” Ze stapt naar binnen en ziet me nu naakt staan. “Wist je soms dat ik eraan kwam?” vraagt ze, wijzende op mijn naakte lichaam. Ik lach, “Nee, maar ik kom net uit bed en wilde me nog aankleden. Vind je het erg als ik dat nu doe?” Ze schudt haar hoofd. “Ehm, Patrick. Zoals ze in het Engels zo mooi zeggen, about last night…” Ik kijk haar aan en ze gaat verder, “Ik heb me misschien niet zo gedrag als ik zou moeten. Ik heb me laten gaan en dat had ik niet moeten doen.” “Toch spijt,” zeg ik, maar Linda gaat verder, “Niet echt. Meer een gevoel dat ik nog niet thuis kan brengen. Maar ik wilde niet dat je het idee hebt dat ik je misbruikt heb.” Ik lach, “Linda, we zijn allebei volwassen mensen, die beiden nuchter waren dus we wisten allebei waar we aan begonnen.” Ze knikt, “Toch, ik zou het waarderen als je het zou willen vergeten, als dit uitkomt krijg ik dat weer op mijn brood en daar zit ik niet op te wachten.”. Ik schud mijn hoofd, “Nee. Vergeten nee, daar was het te lekker voor. Ik wil er wel over zwijgen. Van mij zal niemand het horen.” Linda glimlacht, “dank je Patrick voor je begrip.” Inmiddels ben ik helemaal aangekleed en sta ik voor haar neus. “Mag ik anders nog één kus?” vraag ik met mijn zieligste gezicht. Linda lacht, “Nou vooruit, nog ééntje dan.” We drukken onze lippen op elkaar, slaan onze armen om elkaar en een passionele tongzoen volgt. Na een minuutje laten we elkaar los. “Ik ga er vanuit dat we dit in Nederland geen gevolg kunnen geven,” fluister ik naar Linda. Ze haalt haar hand door mijn haar en schudt haar hoofd. “Dus dit is echt een one-night-stand.” Ze knikt. We laten elkaar los en samen verlaten we de kamer. Bij het ontbijt spreek ik Noah en Julian nog en ik neem al afscheid van de twee, die me hartelijk bedanken voor mijn gezelschap. Linda doet dat ook nog eens, met toch nog drie zoenen op mijn wang. Het ontbijt was met mijn klasgenoten en in de middag vertrokken we weer naar Nederland. Ik heb Linda en de kinderen die dag niet meer gezien, maar draag in ieder geval de herinneringen met me mee.